Thursday, November 29, 2007

Jugendamt

According the laws of the States of Gernany, Greece and Canada, junior has now a Father…
Το Jugendamt είναι κάτι σαν την υπηρεσία ανηλίκων ή υπηρεσία νεολαίας, (νέας γενιάς)

Appointment in the Jugendamt in Cologne.
Tuesday, November 27, 2007



Appointment in the Jugendamt in Cologne.
Tuesday, November 27, 2007



Appointment in the Jugendamt in Cologne.
Tuesday, November 27, 2007



Appointment in the Jugendamt in Cologne.
Tuesday, November 27, 2007


Appointment in the Jugendamt in Cologne.
Tuesday, November 27, 2007


Labels:

Wednesday, November 28, 2007

Ανδρέας Κάλβος (Andreas Kalvos)

a
Diejenigen die die Kupferhand
schwer der Angst fühlen,
das Joch der Sklaverei sollen sie behalten;
Tugend und Mut will
die Freiheit

DIE LYRISCHEN
Von Andreas Kalvos. Verlegt in Paris in 1826
Lied viertes AUF SAMOS (Abschnitt)

α'
Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.

ΤΑ ΛΥΡΙΚΑ
Tου Ανδρέα Κάλβου. Εκδόθηκε στο Παρίσι το 1826.
Ωδή τετάρτη ΕΙΣ ΣΑΜΟΝ (απόσπασμα)


Richards flat in Düsseldorf. Tuesday, November 27, 2007

Εξαιτίας της συγκυρίας άσχετων κατά βάθος μεταξύ των συμβάντων της προηγούμενης βδομάδας και των τελευταίων ημερών, ξανασυνάντησα ένα ποιητή που λίγο γνωρίζω. Είναι απ’ αυτές τις συγκυρίες που εύκολα ονομάζονται πολλές φορές συμπτώσεις. Αλλά η μόνη σύμπτωση είμαι εγώ ο ίδιος που οδηγώ τα συμβάντα να συμβαίνουν γύρω μου και να τα αντιλαμβάνομαι με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν συνοχή την οποία εκ των υστέρων θαυμάζω κι απορώ σαν σύμπτωση! Θέλω να πω ότι αν υπάρχει μια σύμπτωση, τότε πρόκειται για την συγκυρία των παράλληλων και διαδοχικών συμβάντων που διαλέγω να αντιληφθώ και να συμπέσουν σ’ εμένα. «Να υποπέσουν στην αντίληψή μου» που λέγανε παλιότερα...

Richards flat in Düsseldorf. Tuesday, November 27, 2007

Εννοώ φυσικά τον Ανδρέα Κάλβο. Αυτό που κυρίως γνώριζα από πολλά χρόνια τώρα ήταν οι παραπάνω γνωστοί στοίχοι. Ομολογώ ότι μόνο μέσα από αυτή τη μισή αποσπασματική γνώση τέτοιων λίγων στίχων, έφτανε αυτό για να ανεβαίνει η δύναμη τους κάθε τόσο και να με απασχολούν. Κάτι σημαντικό, δυνατό και στρόγγυλο κρύβονταν σαν φανερωμένο μυστικό στα λόγια του ποιητή και μπορούσε να δίνει υλικό για σκέψη και συζήτηση για πολλές στιγμές και για πολλά χρόνια. Όπως συμβαίνει συνήθως δηλαδή με τα ποιήματα.

Το σημαντικό όταν μαθαίνω περισσότερα γι αυτόν το ποιητή μετατοπίζεται τελευταία από την «αρετή» και την «τόλμη». Μετατοπίζεται στην όρεξη για χαρά. Ο ποιητής μέσα από τις συγκυρίες της προσωπικής του βιογραφίας και τις συγκυρίες της ιστορίας μέσα στις οποίες τυχαίνει να τον ρίξει η ζωή, διαλέγει να θέσει ακόμη και την τέχνη του, την ποιητική δημιουργία στην υπηρεσία του αγώνα. Έτσι δικαιολογείται και η θεματολογία που επιλέγει και η αυστηρότητα της φωνής του και του ύφους που βγαίνει από τη γλώσσα του. Το καταπληκτικό είναι ότι άλλοι ποιητές πολύ αργότερα στον εικοστό αιώνα ανακαλύπτουν και τραβούν στην επιφάνεια τον νέο υγιή άνθρωπο που έχει όρεξη για χαρά και ζωή και ομορφιά. Παραθέτω πως μιλάει γι’ αυτόν και τι διαλέγει ο Οδυσσέας Ελύτης:

Αυτός ο ζωντανός έφηβος με την αμίαντη δροσιά της ψυχής του στυλώνει πάντοτε, από το Λιβόρνο όπου βρίσκεται, τα ορθάνοιχτα και αχόρταγα μάτια του

«επί το μέγα πρόσωπον της γής πολυβοτάνου, ‘κει οπού τα δάκρυα της νυκτός γίνονται κρίνοι, ‘κει οπού ο Ήλιος φαίνεται εις τον ορίζοντα ωσάν χαράς ιδέα και τα πολλά νησιά δείχνει του Αιγαίου».

Θα μπορούσε, στ’ αλήθεια, να κάνει εκεί μια ζωή ελεύθερη, επάνω στα ευτυχισμένα χώματα, μέσα σε πλούσια περιβόλια, μαζί με «κοράσια οπ’ είχαν ψυχήν ‘σαν φλόγα, χείλη ‘σαν δροσισμένα ρόδα, λαιμόν σαν γάλα». Ή, ακόμα, ύστερα από κάποιο μεγαλόπρεπο δείλι, «όταν το εσπέριον άστρον ο ουρανός ανάπτη», θα μπορούσε να δοκιμάσει την απροσδιόριστη – τόσο γλυκιά και τόσο πικρή μαζί – γεύση της νεότητας, ν’ αναζητήσει μέσα στα «γέμοντα έρωτος και φωνών μουσικών θαλάσσια ξύλα το σώμα και το στήθος των λαμπρών Ζακυνθίων, άνθος παρθένων». Να γείρει πίσω το κεφάλι του ευτυχισμένος ενώ μέσ’ από τη μεγάλη καρδιά της θάλασσας θα ‘φτανε, από πολύ μακριά, «των πλεόντων το έϊα μάλα». Θα μπορούσε... Γι’ αυτό και με κόπο συγκρατεί μια κραυγή που έπνιγε από καιρό τα στήθη του:

«Α! μόνον ας ζήση ο άνθρωπος, ότι είναι η γη παράδεισος, και η ζωή μία».



Richards flat in Düsseldorf. Tuesday, November 27, 2007
This view in Google Maps >>

Τα μυρισμένα χείλη
της ημέρας φιλούσι
το αναπαυόμενον μέτωπον
της οικουμένης […]

Όπου τρέμουσιν άπειρα
τα φώτα της νυκτός,
εκεί υψηλά πλατύνεται
ο γαλαξίας και χύνει
δρόσου σταγόνας.



Friday, November 23, 2007

PFAD ZUM INNERSTEN GEDANKEN

Nikos Karousos
Born in Nafplion in 1926 and died in Athens in 1990.
His final volume appeared, posthumously, in 1991.

PFAD ZUM INNERSTEN GEDANKEN
Ich höre; du bist Musik
aber wer kann das Hören
hören?
Was willst du mit so viel Musik mit ohne Fleisch
ohne ihre Todeslaken die aus Smaragden
und ohne
den Pflaumenfarbigen Geflügel von dem schnellen
Altern der stilllosen Insekten…
Ein exzellenter Singer wie du es schon kennst
ist die rohe die am meisten gefärbte Erscheinung
und die große Mobile Schlucht des Wales
zwischen der Streitigkeit im chemischen hellblauen
-brauchst jetzt nicht laut zu sagen, wir kennen es alle
wohin der Eros sie hingeschleppt hat
mit seinem Nagel herumbohrend die gnadenlose
Dunkelheit.
Und der Dichter was macht er -wirst du mir sagen…
Er sorgt so dass
die Quellen des Wahnsinns austrocknen.

Nikos Karousos ERINERUNGS VERGESSENHEIT [1982]
Übersätzungsversuch : delta-kapa


ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΝΔΟΜΥΧΟ ΣΤΟΧΑΣΜΟ

Σ’ ακούω είσαι μουσική
μα όμως ποιος μπορεί ν’ ακούει
την ακοή;
Τι ναν την κάνεις τόση μουσική με δίχως κρέατα
δίχως τα σάβανά της τα σμαράγδινα
και δίχως
τα βυσσινιά φτερούγια στα ογλήγορα
γερατειά των αεικίνητων εντόμων…
Ένας υπέροχος τραγουδιστής όπως το ξέρεις
εν’ η ωμότητα η πιο βαμμένη λάμψη
και το μεγάλο κινητό φαράγγι της φάλαινας
ανάμεσα στην έριδα στο χημικό γαλάζιο
- μην το φωνάξεις τώρα, όλοι το γνωρίζουμε
οπού ο έρωτας την έχει σκυλοκουβαλήσει
σκαλίζοντας με το νύχι του το άσπονδο ολόγυρα
σκοτάδι.
Κι ο ποιητής τι κάνει – θα μου πεις…
Αυτός κοιτάζει
να στερέψει τις πηγές της τρέλας.

Νίκος Καρούζος ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΗ ΛΗΘΗ [1982]



Interesting articles:

From essays published in a special issue of Vivliothiki (a book-review section of the national newspaper Eleftherotypia) dedicated to Karouzos, September 25, 1998.

Issue 2.699 of the 57th year (August 9-23, 1979) of the French weekly literary review of the time Les Nouvelles Littéraires, Nikos Karouzos wrote the following self-explanatory text, typed in red ink and in the traditional polytonic system:

Nobody asked me to write. Consequently, no mathematical logic is in my favour if I should seek justification. In the end, the way I am adapting to exist as a poet is like a man who is grazing his own personal sheep without being a shepherd at all. Possibly I may exist as a poet because I did not become an astronomer, as I imagined I would as a child, or a philosopher, as I thought about later, absorbed exclusively in philosophical interests. The fact is this: poetry keeps me hanging onto the bitterness that we call life, and life devotes me to poetry. I resent existing, but existing – damn it to hell – has a certain allure, as they say. This contradiction is crushing me. I would say that no, I am not a automobilist of verses, I am a walker of verses; I don’t belong to highways (Pythagoras told us to avoid walking on them); I created my own path by myself, and nobody treads it but love and I. The poet’s drama, in my opinion, is not to express reality, but to overcome it. The true poet creates outstanding business with existence – that’s what I believe – and his vision, a chimera if you wish, is to break the fetters of reality. For me, poetry is an ontological self-illusion, unless the poet meets and achieves the freedom of existence (i.e. the extinguishing or reduction of the ego to the intellect of the heart – i.e. what used to be called holiness) which shatters reality and leads man to the living infinity of universality.

Dimitris Kalokyris: Stones of Dreams


Examining the philosophical ideas behind Karouzos’ poetry, Tassos Goudelis finds that the concept of ‘existence’ lies at the bottom of them all. “This elemental word, shattered or rather proteanly transformable in Karouzos’ verses, offers magical flights, diverse hues and an unfathomable depth that simply astounds.”

“I suckle divinity / it suckles me”
Nikos Karouzos

For Karouzos, the world, things in general, are creations of language and time: these two concepts fuse with their creations and may become ‘apparent’ like lightning exclusively through the medium of great poetry. At this point, it is easy to understand the dimension that the poet ascribed to the word ‘create’ – which in Greek is the etymological root of poetry (poio).

Tassos Goudelis: Gaol and Supplication


Although Karouzos is not a religious poet, God-inspired and spiritual elements play an important part in his work, argues Vangelis Xadjivassiliou. “For though God features regularly in it, he does not do so in order to reassure or promise but to enlarge and intensify the void of existence and the anguish and agony of death to their very limits.”

Vangelis Xadjivassiliou: Our Gods are Made of Clay

Labels:

Monday, November 19, 2007

Do you remember?

Do you remember, when we where in love?
rrrrrap tap-tap, tap
rrrrrap tap-tap dabadap
rrrrrap tap-tap, tap
rrrrrap tap-tap dabadap
Do you?
Do you remember, when we fall in love?
Do you remember?
Do you remember the time when we fall in love?
Do you remember how we use to talk?
Do you remember when we first meet girl?

Here is more >>


Labels:

Musik from Shantel

Waiting in IKEA. Tuesday, October 30, 2007
(mobile phone photo)

Η σελίδα που βγαίνει μετά το link χρειάζεται μερικά κλικ ακόμη. Aνοίγει ένα pop-up παράθυρο όπου γίνεται η επιλογή της γλώσσας. Μετά από αυτό προτείνω την επιλογή (πάνω στη μέση) Gallery και μετά κλικ στο play στο Video Disko Partizani. Από την αρχή της επίσκεψης της σελίδας προτείνεται να είναι ανοιχτός ο ήχος για να ακούγεται η μουσική δυνατά...
Τον άκουσα πριν από ενάμισι χρόνο στο Salon des Amateurs και ένιωσα την ανάγκη να τον πλησιάσω για να του πω ότι έχω να χορέψω έτσι από τότε που ήμουν μαθητής κι έβγαινα με τους συμμαθητές μου στη Θεσσαλονίκη σε κάνα ποντιακό κέντρο...


Die Seite braucht noch par Klicks nach der Erscheinung des links öffnet sich ein pop-up Fenster. Nach der Auswahl von Sprache empfehle ich den link Gallery und dann klick auf play im Video Disko Partizani. Der Ton muss am besten laut eingestellt sein.
Ich habe ihm vor ein und halb Jahr ungefähr im Salon des Amateurs gehört. Ich bin zu ihm gegangen und musste ihm sagen dass ich so viel seit meine Schulzeit in Thessaloniki nicht getanzt habe…

Labels:

I missed in Düsseldorf

Kölnertsrasse in Düsseldorf. Sunday, October 28, 2007
(mobile phone photo)


Kölnertsrasse in Düsseldorf. Sunday, October 28, 2007
(mobile phone photo)

Who is that Greek Michalis Hatzigiannis guy?

Labels:

Wednesday, November 14, 2007

Poesie

Waiting in IKEA. Tuesday, October 30, 2007

Ich denke dass wir dem Inhalt des Lebens befreit von jeder Überzeugung oder vorgeurteiltes Auffassungsvermögen, gegenübertreten könnten. So dringen wir mehr und ruhiger in der Realität ein. Folglich, das einzige was ich zu sagen habe ist dass die zeitgenossische Poesie das ist was sie ist.

Tatsächlich, die Poesie hat Teilnahme an den Werten des Kosmos. Sie drückt aus, tiefere archetypische Nostalgien des Menschen, und ist die wichtigste Schule für Freiheit. Sie zeigt dem Menschen seine Bindungen mit etwas Absolutem, mit etwas was keine Auslegung zulässt. Meine Meinung ist dass die Poesie in komplexere als früher Vergegenwärtigungen der Existenz hingeht und in mehr innere "Ausblicke"...

Nikos Karousos, Interviews Abschnitt aus der Zeitung Νέα Πολιτεία, 22 Oktober 1969


Σκέφτομαι ότι θα μπορούσαμε ν' αντιμετωπίζουμε το περιεχόμενο της ζωής απαλλαγμένο από κάθε πεποίθηση ή προκαταβολική αντίληψη. Έτσι, μπαίνουμε περισσότερο, και πιο ήρεμα, στην πραγματικότητα. Συνεπώς , το μόνο που έχω να πω είναι ότι η σύγχρονη ποίηση είναι αυτή που είναι.

Πραγματικά, η ποίηση μετέχει στις αξίες του κόσμου. Εκφράζει βαθύτερες αρχετυπικές νοσταλγίες του ανθρώπου, και είναι το σπουδαιότερο σχολείο ελευθερίας. Δείχνει στον άνθρωπο τους δεσμούς του με κάτι απόλυτο, με κάτι ανεπίδεκτο ερμηνείας, Η γνώμη μου είναι ότι η ποίηση προχωρεί σε πιο πολύπλοκες από άλλοτε συνειδητοποιήσεις της υπάρξεως και σε πιο εσωτερικές "θέες"...

Δίνονται κάθε τόσο διάφοροι ορισμοί (για την ποίηση). Προσωπικά, δεν συμπαθώ καθόλου τους ορισμούς, γιατί σκεπάζουν αντί να ξεσκεπάζουν τα ζητήματα. Ειδικά στο θέμα της ποιητικής λειτουργίας και κατ’ επέκταση της ποιήσεως, οι δυσκολίες να την ορίσουμε αυξάνουν, επειδή κάθε ποιητής είναι και ένα είδος ορισμού της ποιήσεως…

Η μοναξιά, φίλε, είναι τρομερή στις μέρες μας. Το κακό το έκανε η περίφημη «καταναλωτική κοινωνία», στην οποία ζούμε. Πολλαπλασιάζουμε ολοένα τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας, με αποτέλεσμα να μην έχουμε ούτε λεπτό της ώρας για ανθρώπινη επαφή, για γνησιότητα επικοινωνίας. Η μοναξιά μας γίνεται έτσι το σκληρό τίμημα της παγερής ομαδικότητας, που καθορίζεται από δυο θεότητες: την ταχύτητα και τη διαφήμιση.

Και πώς εξηγείται το γεγονός ότι το είδος (η ποίηση) στη χώρα μας δεν έχει μεγάλο αναγνωστικό κοινό; Μήπως αυτό οφείλεται στην «ερμητικότητα» της μοντέρνας ποιήσεως;

Οφείλεται κ α ι στην «ερμητικότητα». Βασικά, όμως, προέρχεται από το χαμηλό πνευματικό επίπεδο του μεγάλου αναγνωστικού κοινού. Βλέπετε την κυκλοφορία που έχουν τα φτηνά σε περιεχόμενο έντυπα, βλέπετε τη λύσσα που έχει πιάσει τον κόσμο για εύκολη απόλαυση… Πώς να υπάρξει, λοιπόν, αναγνωστικό κοινό της ποιήσεως; Υπάρχει μόνο η αδυναμία των περισσοτέρων ανθρώπων να ξεπεράσουν την τυπική λογική τους.

Η ποίηση δεν πιστεύω πως θα χαθεί ποτέ από τον κόσμο. Γι’ αυτό το πράγμα είμαι βέβαιος, επειδή δεν θα λείψουν ποτέ οι ποιητές. Άλλο τόσο βέβαιος είμαι, ωστόσο, για το γεγονός ότι δεν έχει στο ιλιγγιώδες τεχνολογικό μέλλον σπουδαίες πιθανότητες να παίξει, [...] λυτρωτικό ρόλο. Χωρίς να κινδυνεύει σαν δημιουργική ανάγκη, θα τοποθετηθεί στην άκρη της Ιστορίας. Όλα, όμως, είναι μακροχρονίως προσωρινά!

Ο ποιητής, ο καλλιτέχνης γενικά, είναι ένα «πρόσωπο», με τη φιλοσοφική διάσταση που παίρνει η λέξη. Αλλά με την ίδια διάσταση είναι και μια απρόσωπη δύναμη. Μάχεται με την έκφραση για τον αυτοκαθορισμό του, που περιέχει τη λαχτάρα της ταυτίσεως με τη ζωή.

Από το βιβλίο «Συνεντεύξεις του Νίκου Καρούζου»
εκδόσεις Ίκαρος 2002,
ISBN 960-7721-80-2 Απόσπασμα από δημοσίευση στην εφημερίδα Νέα Πολιτεία, 22 Οκτωβρίου 1969. Ο ποιητής Νίκος Καρούζος μιλά με τον Δημήτρη Βαρούτση.

Labels:

Γαλήνη (Ruhe, Stille)

Monday, November 12, 2007

Δεν ακούεται ουτ’ ένα κύμα
εις την έρμη ακρογιαλιά
λες και η θάλασσα κοιμάται
μες στης γης την αγκαλιά.


Man hört nicht eine einzige Welle
am leeren Strand
es ist als das Meer schlafe
in der Umarmung der Erde

Labels:

Monday, November 12, 2007

Start


Συνέχεια από το blog με το όνομα voice-icons. Τα κείμενα θα είναι πότε στα ελληνικά, πότε στα γερμανικά και καμιά φορά στα εγγλέζικα.

Hier finden Sie die Fortsetzung vom blog mit dem Namen voice-icons. Die texte werden manchmal auf deutsch, manchmal auf griechisch und ab und zu auf englisch sein.

Labels: