Sunday café

Cologne (Hallmackenreuther)
Sunday, [15:30], March 9, 2008

Photographical memo

Cologne Saturday, [14:55], March 1, 2008

Η πρώτη φωτογραφία πριν βγω από το σπίτι. Κάτι σαν δοκιμή, σαν κούρντισμα του οργάνου.

Το Σάββατο (αναφέρομαι στο προ-προηγούμενο Σάββατο) δέθηκα τον jouniorίδη και βγήκα για βόλτα. Αυτή τη φορά στην άλλη μεριά, στο κέντρο και την κίνηση της αγοράς. Με την μικρή ψηφιακή φωτογραφική μηχανή στη τσέπη, μέσα σε 3 ώρες προέκυψαν γύρω στις 240 φωτογραφίες. Αν υπολογίσω γύρω στις τρεις με τέσσερις λήψεις για κάθε μοτίβο μας κάνουν γύρω στις 60 φωτογραφίες. Οι 40 από αυτές πληρούν τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για να χρησιμοποιηθούν εδώ και να αναρτηθούν. Δεν πρόκειται απαραίτητα για αριστουργήματα της φωτογραφικής τέχνης, μερικές φορές μάλιστα ίσως να έχουν και βασικά τεχνικά ελλείμματα. Συνήθως ακολουθούν βέβαια βασικές αρχές της οπτικής επικοινωνίας κι αυτό περισσότερο από μια συνέπεια που σκοπό έχει να διευκολύνει και να επιταχύνει, δηλαδή να κατευθύνει την κατανόηση της μικρής ιστορίας που «περιγράφεται» στον θεατή. Πολλές φορές όπως μπορεί να δει κανείς σ’ αυτό και στο άλλο blog, αυτή η εξιστόρηση περιορίζεται στην αναφορά τοπωνυμίας και χρόνου. Όταν έχω χρόνο και διάθεση γράφω λίγο περισσότερο και το foto-blog γίνεται λίγο πιο ενδιαφέρον νομίζω. Σχεδόν πάντα όμως αυτά που γράφω είναι με τέτοιο τρόπο γραμμένα ώστε να μην ανάβει συζήτηση, στιχομυθίες και αντιπαραθέσεις με τους λίγους επισκέπτες και σχολιαστές που περνάνε και βλέπουνε. Δεν θέτω ερωτήματα προς συζήτηση λέω κατευθείαν την άποψη μου. Κι αυτό κοστίζει σε χρόνο πολύ περισσότερο από το να αναρτώ φωτογραφίες. Πολλές φορές αναπαράγω, αναπέμπω πράγματα από αλλού. Αυτές είναι προσωπικές σημειώσεις κι έχουν να κάνουν με την εποχική διάθεση και κυρίως με τις σκέψεις που γεννιούνται μέσα μου. Τι να πει πάνω σ’ αυτά ένας θεατής; Μόνο τα δικά του αντίστοιχα νομίζω κι αυτό πάλι αν έχει το κουράγιο και την όρεξη.

Cologne Saturday, [15:30], March 1, 2008

Αυτή η φωτογραφία (η τρίτη στη σειρά λήψης κι όχι η δεύτερη) δεν λέει τίποτα. Τίποτα συνταρακτικό ή σημαντικό. Τυπικό δείγμα των χιλίων (άστοχων) λέξεων της κινέζικης παροιμίας που αντικαταστάθηκαν από μία εξίσου φλύαρη εικόνα. Πρόκειται απλώς για ένα φανταχτερό χρώμα πάνω σ’ ένα αντικείμενο βιομηχανικής παραγωγής που μπορεί εν δυνάμει να ανασύρει μνήμες οι οποίες λειτουργούν αναπαράγοντας συγκεκριμένα ιστορικο-οικονομικά πλαίσια, μπλα, μπλα, μπλα... Μια επιπλέον πληροφορία είναι ότι πρόκειται για σκηνή που εκτυλίσσεται στην Jülicher Strasse δηλαδή στον ίδιο άσημο δρόμο απ’ όπου προέρχονται και οι φωτογραφίες από τον Νοέμβρη με τα δέντρα και το έντονο κίτρινο φύλλωμα από το προηγούμενο blog voice-icons σ’ αυτό το post >> Το χρώμα της πόλης και το χρώμα τ’ ουρανού

Ξέφυγα λίγο στην ανάλυση της κατάστασης εδώ αλλά το θέμα μου ήταν άλλο: Οι πολλές εικόνες που παράγονται γύρω μου καθημερινά, οι ιστορίες και οι σκέψεις που κρύβονται ή φανερώνονται από πίσω. Δηλαδή η υποκειμενικότητα της καθημερινότητάς μου. Γι’ αυτό (και για άλλους λόγους) ταιριάζει κι ο τίτλος «εφήμερο εγώ». Αυτές οι εικόνες λοιπόν δεν διεκδικούν επαίνους φωτογραφικής αριστοτεχνίας. Λειτουργούν μόνο μέσα στο πλαίσιο των συμφραζόμενων τα οποία πολλές φορές δεν αναφέρονται καθόλου ή βρίσκονται εντελώς αλλού και τίποτα δεν κατοχυρώνει σ’ έναν θεατή την πρόσβαση στις «προαπαιτήσεις». Παρόλο που συνήθως καταβάλω ακόμη και στις χειρότερες περιπτώσεις έναν ελάχιστο κόπο για να εξασφαλίσω μεταδοσιμότητα. Έτσι πολλές από αυτές τις εικόνες αν τις έβλεπε κανείς πιο ξεκομμένες από το γενικό τους πλαίσιο, αν για παράδειγμα τις έβλεπε κανείς έξω κι απ τα πλαίσια του blog, θα ήταν από ισορροπημένες, αδιάφορες μέχρι βαρετές, μερικές ίσως να παίζον στη κατηγορία cart postal(!)

Εμβόλιμα μόνο, εδώ θέλω να αναφέρω ότι πριν από δέκα χρόνια μου είχε γεννηθεί η επιθυμία να επεκτείνω τον τρόπο με τον οποίο έκανα φωτογραφίες όταν διαπίστωσα ότι μέσα από τον υπολογιστή μου ο οποίος στο φοιτητικό μου δωμάτιο ήταν ταυτόχρονα και δέκτης τηλεόρασης, ότι με το πληκτρολόγιο και το ποντίκι μπορώ να φωτογραφίζω snapshots από το πρόγραμμα της τηλεόρασης. Αυτή πρέπει να ήταν η πρώτη μου επαφή με την ψηφιακή φωτογραφία, (πολύ πριν αρχίσουν να πουλιούνται ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές στην αγορά). Τα χρόνια εκείνα έμενα κατάπληκτος μπροστά στις φωτογραφίες του Jurgen Klauke και με το προκατειλημμένο επαρχιώτικο μου μυαλό έφτανα στο σημείο να αναρωτιέμαι αν αυτό που κάνει είναι φωτογραφία ή κάτι άλλο. (Συνήθως στήνει μια μηχανή στο studio, πηγαίνει μπροστά από τον φακό και φωτογραφίζει τον εαυτό του σε διάφορες στάσεις και μορφασμούς). Με την «φωτογραφική μου παιδεία» έντονα επηρεασμένη από τα ελληνικά πλαίσια, φωτογραφία για μένα σήμαινε κάτι συγκεκριμένο (σ’ αυτή τη φράση κρύβεται η αντίφαση). Σήμαινε τέλος πάντων:
Garry Winogrand, Diane Arbus (αυτή ξεφεύγει λίγο, καταπληκτική φωτογράφος), August Sander, Νίκος Οικονομόπουλος, Dorothea Lange, Walker Evans, Willy Ronis ... αν γνωρίζετε ή αν δείτε νομίζω καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Θυμάμαι πριν από 8, 9 χρόνια μια έκθεση με όλα τα σπουδαία φωτογραφικά έργα του Henri Cartier-Bresson. Μαγευτική εμπειρία. Αλλά ακόμη κι αυτός, είχε κάτι που μου έδειχνε μια άλλη κατεύθυνση. Για παράδειγμα οι φωτογραφίες στα κάδρα ήταν σχετικά μικρές. Καταλαβαίνει κανείς τη διαφορά αν έχει συνηθίσει να βλέπει τα τεράστια format των σύγχρονων διάσημων φωτογράφων όταν εκθέτουν στα μουσεία και στις γκαλερί. (Andreas Gursky, [wiki>>], Thomas Ruff, [wiki>>]) Οι φωτογραφίες του Henri Cartier-Bresson ήταν φτιαγμένες για να αναπαραχθούν σε φθηνά τυπογραφικά χαρτιά εφημερίδων και περιοδικών κάτω από συγκεκριμένα συμπλέγματα πολιτιστικής «επικαιρότητας» ακόμη κι αν έσπαγαν το φράγμα του χρόνου και εξακολουθούν να είναι μαγικές πολλές δεκαετίες μετά.
Τα τελευταία χρόνια φωτογραφίζω συνειδητά, αλλιώς αλλά νομίζω ότι τον θαυμασμό μου για τους κλασσικούς που ανέφερά συνεχίζω να τον κουβαλάω μαζί μου. Οι φωτογραφίες αυτές είναι συνήθως αρμονικότατα κατάλληλες για να εικονογραφήσουν τις δύο τρεις σκέψεις που θέλω να σημειώσω και να μοιραστώ.

Οι σημερινή σοδειά από το πλήθος και μόνο δεν μου επιτρέπει να τις δείξω. Δεν εννοώ μόνο το πλήθος των φωτογραφιών, αναφέρομαι και στο συλλογισμούς που τις παρήγαγαν. Αν τις αναρτήσω όλες με μιας σήμερα, θα λειτουργήσουν ασύνδετα παρόλο που προέκυψαν μέσα σε δυο, τρεις ώρες, όλες στην ίδια γειτονιά. Ένας συνδετήριος κρίκος είμαι εγώ ο ίδιος και για να μπουν οι εικόνες σε μια αλληλουχία κατανοητή χρειάζεται να δώσω κάτι παραπάνω από μένα. Αυτό σημαίνει ότι οι εικόνες από μόνες τους δεν μιλάνε. Η κινέζικη παροιμία «μια εικόνα λέει όσα χίλιες λέξεις» μπορεί να έχει το δίκιο της, αλλά σήμερα με τόσες εικόνες και αναπαραγωγές γίνεται πιο πολύτιμο να προσφέρει κανείς όχι χίλιες λέξεις αλλά τις πέντε επιλεγμένες που σχηματίζουν ένα μήνυμα με όσο γίνεται πιο διαπεραστική αξία.

Cologne Saturday, [15:28], March 1, 2008

Siebenundvierzig und noch dazu ΔΚ (?)

Η δεύτερη σκηνή που αντίκρισα με μια σχετική έκπληξη στα πρώτα λεπτά της βόλτας μου στην άσημη Jülicher Strasse. Η φωτογραφία δεν λέει πολλά, πρόκειται όμως για ένα καλό «ζέσταμα υποκειμενικότητας»

Υπόσχομαι, κάθε φορά που θα χρησιμοποιώ στις επόμενες καταχωρήσεις εικόνες από την σημερινή Σαββατιάτικη βόλτα, να βάζω μία σύνδεση στη σημερινή καταχώρηση.