Das Weisse Band - TRAILER

http://ermippos.blogspot.gr/2012/06/blog-post_16.html

boat

Auch dieses blog werde ich verlassen. Ich werde zu wordpress Plattform rüber springen weil es technische vorteile hat und vom Prinzip her offener ist.
Die Fortsetzung dieses blogs heißt boat und ist in der folgender Adresse zu finden: http://semeio.wordpress.com

Der Inhalt von ephemeral-ego und vom früheren voice-icons ist im boat fast verlustfrei übernommen worden.


Κι αυτό το blog θα εγκαταλειφθεί για να συνεχιστεί με τον ίδιο πάνω κάτω τρόπο σε άλλο δικτυακό τόπο και με άλλο όνομα. Ο λόγοι είναι τα τεχνικά και πολιτικά πλεονεκτήματα που προσφέρει ένα open source σύστημα για bloging σαν αυτό της wordpress. Στη διάρκεια κατά την οποία έκανα χρήση του παρόντος Blogger το είδα να περνάει στα χέρια της όλο και πιο ισχυρής Google η οποία ταυτόχρονα έχει πια στη κατοχή της και διαχειρίζεται ένα πλήθος από πολύ χρήσιμες και λιγότερο χρήσιμες δικτυακές υπηρεσίες. Αυτό ίσως να γίνεται λιγότερο συγκεντρωτικά απ’ ότι συνηθίζεται σε μεγάλες εταιρείες αλλά δεν παύει να γίνεται με πρόθεση την συγκέντρωση πληροφορίας και έχει στο μάτι την εν δυνάμει εξουσία που αυτό συνεπάγεται. Από την άλλη έχει επανειλημμένα αποδειχθεί ότι τα ανοιχτά projects τα οποία είναι δυνατά και μπορούν να λειτουργήσουν σ’ αυτού του είδους τους «χώρους» έχουν από τη ρίζα τους καλύτερες προϋποθέσεις για ποιότητα γιατί σ΄αυτά επενδύεται ελεύθερη δουλειά από πολύ περισσότερους εμπλεκόμενους οι οποίοι λειτουργούν κάτω από γενικές αρχές κι όχι στη βάση κατευθυνόμενων επιχειρηματικών προθέσεων. Δεν θέλω να φοβίσω κανέναν. Το Blogger είναι κι αυτό σε μεγάλο βαθμό έργο τέτοιων διεργασιών και είναι μια πολύ καλή πλατφόρμα για την δημοσιοποίηση και επικοινωνία. Προς το παρόν το αποχαιρετώ με ένα φιλικό ευχαριστώ σ’ αυτούς που το έστησαν.

Το διάδοχό blog λέγεται boat και θα το βρείτε εδώ: http://semeio.wordpress.com
Το περιεχόμενο του παρόντος ephemeral-ego καθώς και το προγενέστερο voice-icons έχει ενσωματωθεί και μπορεί να το βρεί κανείς ολόκληρο στο καινούριο boat.

Most famous movie actor in the world today

The most famous movie actor in the world today (is not George Clooney or Brad Pitt) but this man from India: Shahrukh Khan.

Enjoy the video clip. (Dart-e-Disco means something like Pain of Disco)!

And here the Dart-e-Disco Making Of:
sexy Shahrukh Khan in the Dart-e-Disco making of

27

Μέσα στο αστικό λεωφορείο της γραμμής 27 στη Σταυρούπολη συνάντησα την Scarlett Johansson

Scarlett on the Busline 27 in Stavroupoli-Thessaloniki
Monday June 23, 2008

Scarlett on the Busline 27 in Stavroupoli-Thessaloniki
Monday June 23, 2008

Soccer glory

Αναφέρομαι στο μεγαλείο της τουρκικής ομάδας που παίζει ποδόσφαιρο σαν να ήταν μπάσκετ και δεν μπορώ να ξεχάσω το μεγαλείο του γερμανού σκόρερ Lukas Podolski ο οποίος είπε: «Το ποδόσφαιρο είναι σαν το σκάκι - μόνο δίχως ζάρια» (!)

Lukas Podolski: "Fußball ist wie Schach - nur ohne Würfel."
... more about Lukas Podolski

Sailors look, Thursday May 22, 2008
«Υπάρχει κάνα πρόβλημα;»

Homeland and homelessness

"Man hält die Heimat für den relativ permanenten, die Wohnung für den auswechselbaren, übersiedelbaren Standort. Das Gegenteil ist richtig: Man kann die Heimat auswechseln oder keine haben, aber man muß immer, gleichgültig wo, wohnen. Der Mensch kann überall wohnen: unter den Pariser Brücken, in Zigeunerkarawanen, in den Hütten der Paulistaner Favelas und sogar in Auschwitz. Er ist wie die Ratte - kosmopolitisch... Wer aus der Heimat vertrieben wird (oder den Mut aufbringt, von dort zu fliehen), der leidet. Die geheimnisvollen Fäden, die ihn an Dinge und Menschen binden, werden zerschnitten. Aber mit der Zeit erkennt er, daß ihn diese Fäden nicht nur verbunden, sondern angebunden haben, daß er nun frei ist, neue zwischenmenschliche Fäden zu spinnen und für diese Verbindungen die Verantwortung zu übernehmen."

Vilém Flusser (* 12. Mai 1920 in Prag, † 27. November 1991)

Heimat und Heimatlosigkeit (Weiler/Allgäu, August 1985) 44:40. Ungekürzte Originaltonaufnahme von Vilém Flusser
Audio-CD, ISBN 3-932513-12-6
(vergriffen)

On the train, on the way to Bonn. Friday, May 2, 2008

Το ίδιο κείμενο μεταφρασμένο στα ελληνικά:

«Θεωρεί κανείς την πατρίδα για τον σχετικά διαρκή, ενώ το σπίτι για τον ανταλλάξιμο τόπο που μπορεί να εγκαταλειφθεί με μια μετακόμιση. Το αντίστροφο είναι το σωστό: Μπορεί κανείς να αλλάξει πατρίδα ή να μην έχει καμία, αλλά είναι πάντα αναγκασμένος, αδιάφορο που, να κατοικεί. Ο άνθρωπος μπορεί να κατοικεί παντού: κάτω από τα γεφύρια του Παρισιού, στα καραβάνια των γύφτων, στις καλύβες των Favelas του Sao Paolo, ακόμη και στο Auschwitz. Είναι σαν τον αρουραίο κοσμοπολίτης... Όποιος διώχθηκε από την πατρίδα του (ή είχε το θάρρος να φύγει από ‘κει) υποφέρει. Τα μυστηριώδη νήματα, που τον συνδέουν με πράγματα κι ανθρώπους, σπάνε. Αλλά με τον χρόνο διαπιστώνει ότι αυτά τα νήματα δεν τον συνέδεαν μόνο αλλά τον κρατούσαν και δεμένο, ότι τώρα πια είναι ελεύθερος, να πλέξει νέα νήματα ανάμεσα στους ανθρώπους και να αναλάβει γι’ αυτούς τους δεσμούς την ευθύνη».

Vilém Flusser (* 12. Μαίου 1920 στη Πράγα, † 27. Νοεμβρίου 1991)

Πατρίδα και απατρία (Weiler/Allgäu, Αύγουστος 1985) 44min 40sec.
Ακέραια, γνήσια ηχογράφηση χωρίς περικοπές
Audio-CD, ISBN 3-932513-12-6
(Το CD είναι εξαντλημένο στην αγορά)

On the train, on the way to Bonn. Friday, May 2, 2008

Häuser bauen (1989)
(Für die Basler Zeitung)

Architekten haben nicht mehr geographisch sondern topologisch zu denken. Das Haus nicht mehr als künstliche Hülhe, sondern als Krümmung des Feldes der zwischenmenschlichen Relationen. So ein Umdenken ist nicht einfach. Schon das geographische Umdenken aus ebener Fläche in Kugeloberfläche war eine Leistung. Aber das topologische Denken wird dank synthetischen Bildern von Gleichungen erleichtert. Dort sieht man etwa die Erde nicht mehr als geographischen Ort im Sonnensystem, sondern als Krümmung im Gravitationsfeld der Sonne. So hat das neue Haus auszusehen: wie eine Krümmung im zwischenmenschlichen Feld wohin Beziehungen „angezogen“ werden. So ein attraktives Haus hätte diese Beziehungen einzusammeln, sie zu Informationen zu prozessieren, diese zu lagern und weiterzugeben. Ein schöpferisches Haus als Knoten des zwischenmenschlichen Netzes.
Ein solcher Hausbau aus Verkabelungen ist voller Gefahren. Die Kabel können nämlich statt zu Netzen zu Bündeln geschaltet werden, „faschistisch“ statt „dialogisch“. Wie Fernsehn, nicht wie Telefone. In so einem entsetzlichen Fall wären die Häuser Stützen für einen unvorstellbaren Totalitarismus. Die Architekten haben für eine Vernetzung von reversiblen Kabeln zu sorgen. Das ist eine technische Aufgabe, und die Architekten sind ihr gewachsen.
Allerdings wäre so ein Häuserbau eine technische Revolution die weit über die Kompetenz der Architekten reichen würde. (Das ist übrigens der Fall bei allen technischen Revolutionen.) Eine derart dach- und mauerlose Architektur die weltweit offen stünde (also nur aus reversiblen Fenstern und Türen bestünde), würde das Dasein verändern. Die Leute könnten sich nirgends mehr ducken, sie hätten weder Boden noch Rückhalt. Es bliebe ihnen nichts übrig als einander die Hände zu reichen. Sie wären keine Subjekte mehr, es gäbe über ihnen keinen Herrn mehr vor dem sich zu verstecken aber auch in dem sich zu bergen. (Schiller irrt wenn er meint dass über Millionen von Brüdern ein guter Vater „wohnen“ müsse.)

Dafür aber würden diese einander offenen Häuser einen bisher unvorstellbaren Reichtum an Projekten erzeugen: es wären netzartig geschaltete Projektoren für allen Menschen gemeinsame alternative Welten. So ein Häuserbau wäre ein gefährliches Abenteuer. Weniger gefährlich jedoch als das Verharren in den gegenwärtigen Häuserruinen. Das Erdbeben dessen Zeugen wir sind zwingt uns das Abenteuer zu wagen. Sollten wir das Abenteuer nicht wagen, dann sind wir für alle ersichtliche Zukunft verurteilt zwischen vier durchlöcherten Wänden unter einem durchlöcherten Dach vor Fernsehschirmen zu hocken, oder im Auto erfahrungslos durch die Gegend zu irren.

On the train, on the way to Bonn. Friday, May 2, 2008

Οίκους χτίζειν (1989)
Για την εφημερίδα του Basel (Ελβετία, Basler Zeitung)

Οι αρχιτέκτονες δεν χρειάζεται πλέον να σκέφτονται γεωγραφικά αλλά τοπολογικά. Το σπίτι όχι πλέον σαν το τεχνητό κέλυφος, αλλά σαν καμπύλωση του πεδίου των διανθρώπινων σχέσεων. Μια τέτοια αντίσκεψη δεν είναι εύκολο πράμα. Ήδη η γεωγραφική αλλαγή τρόπου σκέψης, από την επίπεδη έκταση προς την επιφάνεια μιας σφαίρας ήταν ένα επίτευγμα. Αλλά η τοπολογική σκέψη διευκολύνεται από συνθετικές εικόνες εξισώσεων. Σ’ αυτές βλέπουμε την Γη όχι πια σαν γεωγραφικό τόπο στο ηλιακό σύστημα, αλλά σαν καμπύλωση στο πεδίο βαρύτητας του Ήλιου.
Έτσι πρέπει να είναι και το νέο σπίτι: σαν μια κύρτωση στο διανθρώπινο πεδίο στο οποίο «έλκονται» σχέσεις. Μια τέτοια περιζήτητη κατοικία θα έπρεπε να συλλέγει αυτές τις σχέσεις, να διαδικάζει από αυτές πληροφορίες, αυτές να τις αποθηκεύει και να τις δίνει παρακάτω. Ένα δημιουργικό σπίτι ως κόμβος του διανθρώπινου δικτύου. Μια οικοδόμηση από καλωδιώσεις είναι γεμάτη κινδύνους. Διότι τα καλώδια μπορούν αντί να συνδεθούν σε δίκτυα να συνδεθούν σε τσαμπιά (σε δέσμες), «φασιστικά» αντί «διαλογικά». Όπως η τηλεόραση κι όχι όπως το τηλέφωνο. Σε μια τέτοια φρικιαστική περίπτωση θα ήταν τα σπίτια στηρίγματα ενός αδιανόητου ολοκληρωτισμού. Οι αρχιτέκτονες έχουν καθήκον να μεριμνήσουν για μια δικτύωση αντιστρεπτών καλωδίων. Αυτό είναι ένα τεχνικό πρόβλημα και οι αρχιτέκτονες είναι ώριμοι γι’ αυτό. Από την άλλη μια τέτοια οικοδόμηση θα ήταν τεχνολογική επανάσταση που θα έφτανε πολύ πιο πέρα από τις ικανότητες των αρχιτεκτόνων. (Παρεμπιπτόντως, αυτό ανακύπτει πάντα με όλες τις τεχνολογικές επαναστάσεις). Μια τέτοιου είδους αρχιτεκτονική χωρίς σκεπή και τοίχους η οποία θα στεκόταν ανοιχτή στη παγκοσμιότητα (δηλαδή θα αποτελούνταν μόνο από αντιστρεπτά παράθυρα και πόρτες) θα άλλαζε τον τρόπο ύπαρξής μας. Οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να ζαρώνουν σε καμιά γωνιά, δεν θα είχαν ούτε πάτωμα ούτε υποστήριξη. Δεν θα τους έμενε άλλο παρά να απλώσουν τα χέρια. Δεν θα ήταν πια υπήκοοι, από πάνω τους δεν θα υπήρχε κάποιος κυρίαρχος από τον οποίο θα έπρεπε να κρυφτούν ούτε θα μπορούσαν να βρουν καταφύγιο σ’ αυτόν. (Ο ποιητής Schiller γελιέται όταν νομίζει ότι πάνω από εκατομμύρια αδελφών θα πρέπει να «μένει» ένας καλός πατέρας). Αντ’ αυτού όμως, αυτά τα εκατέρωθεν ανοιχτά σπίτια θα δημιουργούσαν έναν μέχρι τώρα ασύλληπτο πλούτο σε έργα: θα ήταν σαν σε δίκτυο συνδεμένοι προβολείς, για όλους τους ανθρώπους κοινοί εναλλακτικοί κόσμοι.
Μια τέτοια οικοδόμηση θα ήταν επικίνδυνη περιπέτεια. Λιγότερο επικίνδυνη όμως από την προσκόλληση στα τωρινά οικιστικά ερείπια. Ο σεισμός του οποίου είμαστε μάρτυρες μας αναγκάζει να αποτολμήσουμε την περιπέτεια. Αν δεν τολμήσουμε, τότε είμαστε καταδικασμένοι στο φανερό μέλλον που έχουμε μπροστά μας, να καθόμαστε ανάμεσα σε τέσσερις τρύπιους τοίχους, κάτω από μια τρύπια σκεπή, μπροστά από οθόνες τηλεοράσεων, ή να καθόμαστε μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο και χωρίς εμπειρία να περιπλανόμαστε.

Flusserstudies.net
Vilém Flusser Archiv
(in German and English; site of the Flusser Archive at the Academy of Media Arts in Cologne with many links to current work on Flusser)
wikipedia english: Vilém Flusser

On the train, on the way to Bonn. Friday, May 2, 2008

Θα έπρεπε να έχουμε μάθει από καιρό οι αρχιτέκτονες ότι (παρόλο που η αρχιτεκτονική ίσως να είναι η αρχαιότερη των εικαστικών τεχνών), τα βήματα ή ακόμη και τα άλματα (αν υπάρχουν τέτοια) που κάνει προς νέες αναζητήσεις, πάντα έπονται. Έπονται άλλων γεγονότων, άλλων αναζητήσεων, ανακαλύψεων και στροφών που έγιναν πρώτα σε εντελώς διαφορετικές περιοχές της ανθρώπινης πολιτιστικής δραστηριότητας. Ίσως να οφείλεται αυτό στο βάρος και την δυσκινησία της που την κρατούν δεμένη σε ισχυρούς αναθέτες, βασιλιάδες, κυβερνήτες ολόκληρους λαούς τις περιουσίες και τα πολύτιμα οικόπεδά τους. Γι αυτό μάλλον δεν είναι τυχαίο που μερικές φορές οι πρωταγωνιστές για τέτοια μεγάλα βήματα που άλλαξαν τις αντιλήψεις για την αρχιτεκτονική, προέρχονταν έξω από την τυπική επαγγελματική κάστα των αρχιτεκτόνων. Αλλά ακόμη και οι πρωτοπόροι επαγγελματίες είχαν ανάμεσα στις προϋποθέσεις του δυναμικού τους μια πλατειά παιδεία και ένα ιδιαίτερα ευρύ βλέμμα που τους βοηθούσε να εντοπίζουν με συμπτωματική ακρίβεια τα σημάδια του καιρού τους και να τα μεταφράζουν σε συλλήψεις και τρόπους οικοδόμησης. Οι περιοχές απ’ όπου προέρχονται τα εναύσματα για καινούριες συλλήψεις δεν υπόκεινται σε κανένα περιορισμό. Σύνηθες, αυτονόητο και προφανές είναι να τίθενται στην υπηρεσία της αρχιτεκτονικής προόδου τα τεχνολογικά επιτεύγματα. Αλλά αυτό από μόνο του ποτέ δεν ήταν αρκετό για να παράγει νέα αρχιτεκτονική. Ποιο ισχυρά αποδεικνύονται από την ιστορία της αρχιτεκτονικής, τα ιδεολογήματα και οι κοσμοεικόνες των πολιτισμών οι οποίες βρίσκονται πίσω από την παραγόμενη τεχνολογία και πίσω από τη συνολική αισθητική των πολιτισμών.

Θα αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα: ένας από τους πιο πετυχημένους και περιζήτητους πια αρχιτέκτονες των χρόνων μας, ο Rem Koolhaas ξεκίνησε σαν δημοσιογράφος και σεναριογράφος πριν αποφασίσει να σπουδάσει αρχιτεκτονική και ν’ ασχοληθεί με μεγάλου μεγέθους παρατηρήσεις, προτάσεις και απαντήσεις στην αρχιτεκτονική. Στην εποχή των μέσων αυτό δεν είναι καθόλου ασήμαντο εργαλείο στο δυναμικό αυτού του αρχιτέκτονα. Δεν εννοώ μ’ αυτό το παράδειγμα τα οφέλη που πιθανόν να έχει από την εμπειρία στην επικοινωνία (αυτά είναι αναμφισβήτητα). Κυρίως αναφέρομαι στον τρόπο σκέψης για την σύλληψη και παραγωγή αρχιτεκτονικής στο εργαστήριό του.

"The fifties"

Cologne Saturday, March 1, 2008
This picture is taken on a stroll in the city from the day of this post: Photographical memo

The architect would say fascinated: “the fifties!”
I am not sure if this or other typical “fifties fascinations” are really plant or built in the fifties. Maybe many of them came from the fifties and the sixties. You can find examples less or more often, in many countries. It is something that makes you imagine that, these kind of buildings are a product of a short time of beauty after the Second World War and before the mass-market-media era. Maybe we see in a subconsciously manner some appearance of the beauty from the visionary way of thinking on the twenties, which unfortunately capped from two big wars and the fascism. This optimistic view passed thru to the new generations in the sixties and the early seventies. But, it’s capped again. Some buildings remain and the Swiss bank can buy their beauty.

Location on Google Maps >>

Cologne Saturday, March 1, 2008
This picture is taken on a stroll in the city from the day of this post: Photographical memo

Cologne Saturday, March 1, 2008
This picture is taken on a stroll in the city from the day of this post: Photographical memo

Latin

Πριν από μερικά χρόνια σ’ ένα περίπατο στην Ακρόπολη με τον φίλο και κληρούχα Λουκά Η. του έλεγα ότι διαπίστωνα μια βασική δυσκολία να τα βγάζω πέρα με μια συγκεκριμένη κατηγορία λέξεων που συναντάω στις σπουδές και στην καθημερινότητα στη Γερμανία. Κατάφερα να καταλάβω ότι επρόκειτο για λέξεις που προέρχονταν από τα λατινικά. Ήταν πάντα κομβικές λέξεις μέσα στις φράσεις για την κατανόηση του νοήματος και συνήθως δεν τις άκουγα μόνο μια φορά αλλά επανερχόταν συχνά πυκνά και όσο περνούσε ο καιρός και βάθαινα την ανάμιξή μου στα πράγματα γινόταν περισσότερες. Το καταπληκτικό ήταν ότι ακόμη κι όταν κατάφερνα να τις καταλάβω, τις περισσότερες φορές την επόμενη φορά που τις ξανασυναντούσα ήμουν πάλι στο ψάξιμο. Ήταν βέβαια πάντα έννοιες λίγο πιο πολύπλοκες και αφαιρετικές και θέλανε λίγα νοηματικά αναποδογυρίσματα στο κεφάλι για να τις πιάσεις. Η σωτηρία μου ήταν όταν υπήρχε αντίστοιχη γνήσια γερμανική λέξη. Με τις γνήσιες γερμανικές λέξεις δεν είχα τέτοιο πρόβλημα γιατί ήμουν ήδη μέσα στο παιχνίδι αυτής της γλώσσας και είχα πιάσει τη δομή της (η οποία παρεμπιπτόντως είναι καταπληκτικά παρόμοια με τα ελληνικά). Δεν μιλάω για τις κοινές λέξεις ελληνικής προέλευσης, αλλά για τον τρόπο που λειτουργούν και χτίζονται τα ίδια τα γερμανικά σαν γλώσσα. Εντυπωσιακό ήταν επίσης όταν έβλεπα άλλους ξένους οι οποίοι μιλούσαν κάκιστα γερμανικά αλλά με τις λατινικές λέξεις που εγώ δεν καταλάβαινα, αυτοί δεν είχαν κανένα πρόβλημα και με προσπερνούσαν στη στροφή. (Ακόμη και οι ρώσοι που μπορεί να ζουν 10 χρόνια σε μια άλλη χώρα και να εξακολουθούν να χρησιμοποιούν σχεδόν αποκλειστικά τη μητρική τους γλώσσα συνδυασμό με κάτι κάκιστα γερμανικά ή εγγλέζικα για να καλύπτουν τις καθημερινές ανάγκες).

Cologne Saturday, March 1, 2008
This picture is taken on a stroll in the city from the day of this post: Photographical memo

Τι δεν τράβηξα για να μάθω λέξεις σαν κι αυτές:

Konsequenz (consequence)
Koordination (coordination)
Kontrovers (controversial)
Kontingenz (contingency)
Kontemplation (contemplation)
Immanenz (immanence)
Transzendenz (transcendence)
Imperativ (imperative)
Implikation (implication)
Proportion (proportion) (στα γερμανικά επίσης: Analogie ο νοών νοήτο...)
Rezessiv (recessive)
Rigoros (rigorous)

Σε παρένθεση είναι οι ίδιες λέξεις όπως συναντώνται στην αγγλική γλώσσα. Όπως βλέπετε ακόμη και στη φόρμα τα γερμανικά κρατιούνται πιο κοντά στα ελληνικά βάζοντας «Κ» εκεί που οι Λατίνοι έβαζαν «C». To «Κ» για τα λατινικά ήταν μάλλον άχρηστο γράμμα και το περιέλαβαν για χάρη των εισαγωγών ελληνικών λέξεων.

Cologne Saturday, March 1, 2008
This picture is taken on a stroll in the city from the day of this post: Photographical memo

Μου είπε τότε ο φίλος μου ο Λουκάς, ότι ενώ όλες οι άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες με την μία ή την άλλη παράκαμψη έχουν περιλάβει χιλιάδες λατινικούς όρους στο σώμα τους τα ελληνικά, απ’ όσες λατινικές λέξεις κατάφεραν να ‘ρθούν στην γλώσσα στην ύστερη αρχαιότητα, οι περισσότερές εξοβελίστηκαν εκπληκτικά γρήγορα αμέσως μετά. Έτσι φτάνουμε να έχουμε ελάχιστες Κάτι θυμάμαι να λέει για δυο ή τρεις χιλιάδες που εισήχθηκαν στα χρόνια του Ευαγγελίου και από αυτές έμειναν καμιά εκατοστή μόνο. (Θα σας γελάσω με τα νούμερα). Ούτε ο Λουκάς είναι ειδικός στο θέμα, θεωρητική φυσική σπούδασε ο άνθρωπος αλλά μετά έκανε κάνα δυο χρόνια σπουδές θεολογίας στο Μόναχο ... μέχρι να τα παρατήσει. Ναι σαφώς υπάρχουν κι αργότερα λατινικές ελληνοποιημένες λέξεις, μια κατηγορία είναι οι λέξεις από την ρωμαϊκή διοίκηση στα βυζαντινά, ή διάφορα επαγγέλματα, αλλά τέτοιες «βαριές», αφηρημένες έννοιες δεν έχουμε. Ίσως να συναντήσουμε κάποιες από αυτές τώρα, γιατί τις ξετρύπωσαν από τις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες τίποτα αριστεροί διανοούμενοι ή τίποτα κνίτες. Έτσι προκύπτουν οι κουλτούρες, οι στρουχτούρες, τα φόρουμ, οι σοσιαλιστικοί κίνσορες, οι μοραλισμοί ... και πολλά διάφορα. Φαίνεται να λειτουργούν τα λατινικά στην ελληνική πανίδα όπως λειτουργούν τα ελληνικά σε άλλες γλώσσες, στα εγγλέζικα και τα γερμανικά για παράδειγμα. Έχω βαρεθεί ν’ ακούω τα τελευταία χρόνια παντού στα περιβάλλοντα του marketing και του buisnes managment την συγκλονιστική ανακάλυψη που ξετρύπωσε κάποιος με την λέξη: «Synergie», (synergy) στον πληθυντικό «Synergien». Για να πούνε πολύ απλά «συνεργασίες» (όταν το εννοούμε καλή τη θέληση) ή: έχουμε εμείς τα connection (νά την κι άλλη λατινική λέξη, τα «κονέ») για να βρούμε αυτούς, τους σωστούς, που χρειάζονται και να τους βάλουμε να δουλέψουν αν μας κάνετε την ανάθεση του έργου και παραγγείλετε κάτι στη εταιρεία μας. Λέξεις σαν το «Synergie» ή το «Paradigma» είναι πολύ in! Θυμηθείτε τα δυο μεγάλα κόμματα των Ηνωμένων Πολιτειών: οι Democratics και οι Republicans. H μία ελληνική και η άλλη λατινική λέξη για πάνω κάτω το ίδιο νόημα. Κι επειδή τα λατινικά ιστορικά (και γεωγραφικά) είναι πιο κοντά, τα ελληνικά γυαλίζουν σαν πιο εξωτικά και κουλτουριάρικα σε κείνα τα μέρη. Κάπως έτσι λειτουργούν οι «στρουχτούρες» και οι «κίνσορες» όταν χρησιμοποιούνται σε ελληνικό γλωσσικό περιβάλλον.

Cologne Saturday, March 1, 2008
This picture is taken on a stroll in the city from the day of this post: Photographical memo

Καλή και χρυσή η ελληνική γλώσσα με καταπληκτικές πρωτιές στο πλάσιμο εννοιών, αλλά αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι άλλοι δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο με τις δικές τους γλώσσες όποιες κι αν είναι αυτές. Το ωραίο είναι, ότι από τις άλλες γλώσσες μπορεί η σκέψη, από τις μικρές ή μεγάλες διαφορές στη στάση (στο ήθος) απέναντι στα πράγματα, να οδηγηθεί όχι μόνο σε παρόμοιες έννοιες αλλά και σε εντελώς διαφορετικούς όρους που έχουν μικρά η μεγαλύτερα ποσοστά μοναδικότητας και αποκτούν την αξία τους, δίνοντας καινούρια εργαλεία για επικοινωνία και πρωτόγνωρους συλλογισμούς. Εγώ για παράδειγμα την τσιγκουνιά της ελληνικής σε λατινικούς όρους την έζησα σαν ένα είδους έλλειμμα. Ένας τρόπος που καλύπτεται αυτό το έλλειμμα στην Ελλάδα είναι και με την εκμάθηση μιας άλλης ευρωπαϊκής γλώσσας, (συνήθως αγγλικά ή γαλλικά).

Cologne Saturday, March 1, 2008
This picture is taken on a stroll in the city from the day of this post: Photographical memo

Προσέξτε όταν ακούσετε αλβανικά την επόμενη φορά. Προσπαθήστε να διακρίνετε τις λέξεις. Δεν θα είναι δύσκολο να βρείτε λέξεις που θα σας φανούν γνωστές, ασχέτως αν τις καταλαβαίνετε ή όχι. Πολλές από αυτές λοιπόν είναι λατινικές. Έχουν πάρα πολλές. Κι αυτοί ήταν ιστορικά (και γεωγραφικά) πιο κοντά στα λατινικά και ήταν και πιο ανοιχτοί σ’ αυτές τις εισαγωγές.
Εκτός από τα ελληνικά λοιπόν, που είναι ένας τεράστιος ντορβάς σε έννοιες και τις λέξεις τους, στον οποίο ο καθένας έχει την δυνατότητα ανάλογα με τις αναζητήσεις του να χώνει το χέρι του και να βγάζει λαγούς με πετραχήλια από την αρχαία γλώσσα, υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι ντορβάδες. Τώρα με την παγκόσμια δικτύωση βγαίνουν από διάφορα σακούλια πολλά και διάφορα μαργαριτάρια και δεν το εννοώ καθόλου ειρωνικά αυτό. Να δείτε τι έχουμε να διδαχτούμε από λαούς που είτε δεν γνωρίζουμε καθόλου είτε τους θεωρούμε παρακατιανούς και βάρβαρους γιατί δεν μιλάνε «ευρωπαικά» (ελληνο-λατινο-γερμανο-σλαβο-ουγρο-κέλτικα). Λαούς που μιλάνε Κισουουαχίλι ή από τα Γκουαρανί των Ίνκας ή από τα Μάορι και τα Σαμόα ή απλώς από τα Πομάκικα...

Cologne Saturday, March 1, 2008
This picture is taken on a stroll in the city from the day of this post: Photographical memo

Τώρα, αν έχετε υπομονή διαβάστε και το προηγούμενο post για να καταλάβετε τι πιθανόν να μας διαφεύγει στα ελληνικά.

Ressentiment

Εγώ τη λέξη αυτή (ressentiment) τη συνάντησα στα μαθήματα της Kunstakademie στο Düsseldorf για την φιλοσοφία του F. Nietzsche (του Ελβετού καθηγητή Paul Good). Παιδεύτηκα πολύ ψάχνοντας να τη κατανοήσω.

Το Μεγάλο ελληνικό λεξικό, Τεγόπουλος Φυτράκης λέει:
μνησικακία
ανάμνηση κακού που τη συνοδεύει επιθυμία για την εκδίκηση, για ανταπόδοση

Από τα Αγγλικά:
resent (attitude, treatment) αισθάνομαι πικρία για,
Φέρω βαρέως
(person) κρατάω κακία σε
resentful (person) πικρόχολος (attitude) γεμάτος πικρία
resentment πικρία
Collins English-Greek Dictionary (ISBN 0-00-712880-0)

Cologne Saturday, March 1, 2008
This picture is taken on a stroll in the city from the day of this post: Photographical memo

Η λέξη προέκυψε στο πρώτο μισό του 17ου αιώνα (1600-1650) και προέρχεται από το λατινικό sentire (νιώθω αισθάνομαι)

Ressentiment (από τα γαλλικά, για την έννοια της κρυμμένης (μνη)σικακίας). Η λέξη προσδιορίζει μια αίσθηση συνδεμένη με ισχυρό αρνητικό ψυχικό αναβρασμό ενός γεγονότος, ή μίας κατάστασης πραγμάτων, από την οποία αναμένεται ο φόβος ζημίας, απειλής η γενικά παρεμπόδισης.

Τα ressentiments μπορούν να αναφέρονται σε πρόσωπα η αντικείμενα, καθώς επίσης γενικά σε ιδέες και στάσεις, οι οποίες δεν εντάσσονται στις πεποιθήσεις ενός ατόμου ή δεν είναι δυνατό να ενταχθούν. Σε αντίθεση με την αντιπάθεια, η οποία περιγράφει κυρίως υποσυνείδητες διαθέσεις, το ressentiment όπως και η προκατάληψη βασίζεται (προέρχεται) συχνά από ένα έλλειμμα απαραίτητης πληροφορίας το οποίο δεν επιτρέπει, η επιτρέπει μόνο εν μέρει μια λογική αντιμετώπιση. Έτσι βασίζεται σε εικασίες, υποψίες και προαισθήματα. Η διάλυση ενός ressentiment δεν πετυχαίνεται πάντα με ορθολογικά μεμονωμένα επιχειρήματα, αλλά συχνά απαιτείται μια ανακατάταξη της υποκειμενικής εικόνας για τον κόσμο, με την έννοια μιας καλύτερης προσαρμογής σε ορθολογικά στοιχεία και αντικειμενικές πραγματικότητες.

Ο Friedrich Nietzsche στο βιβλίο του «η γενεαλογία της ηθικής» μιλάει για μια «ψυχολογία του ressentiment». Η μεγάλη πλειοψηφία κάθε κοινωνίας αποτελείται από αδύναμους, άρρωστους και «αδικημένους» (ριγμένους). Θέλουν να εκδικηθούν και η «ηθική του σκλάβου» τους δίνει γι’ αυτό τη δικαιολογία. Σε μία κοινωνία της ισχυρής αριστοκρατίας δεν είναι διαφορετικά τα πράγματα, αλλά στην δημοκρατική κοινωνία – όπως το βλέπει το βλέμμα του Nietzsche - οι παθιασμένοι για εκδίκηση πήραν τ’ απάνω τους και βρίσκονται σε θέση ισχύος. Γι’ αυτό και η λέξη ressentiment δεν συναντάται στα «συμφραζόμενα της συζήτησης στη δημοκρατία» - είναι ας πούμε μια αντιδημοκρατική (εχθρική προς τη δημοκρατία) «απάνθρωπη» (αναξιοπρεπής) λέξη.

Η οξύτητα της ανάλυσής του είναι εν μέρει αποτέλεσμα της «σχολής (του) της υποψίας», εν μέρει απόρροια της «οπτικής του αρρώστου» ή αλλιώς της «αμείλικτης αυτοκριτικής του άρρωστου».

Cologne Saturday, March 1, 2008
This picture is taken on a stroll in the city from the day of this post: Photographical memo