Jean Prouvé

Jean Prouvé (8 April 1901 - 23 March 1984)
was a French architect and designer.

Jean Prouvé (* 8. Απριλίου 1901 στο Παρίσι; † 23. Μαρτίου 1984 στο Nancy), υπήρξε γάλλος αρχιτέκτονας και σχεδιαστής. Μαθήτευσε στην αρχή σαν μηχανουργός και θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς κατασκευαστές του 20ου αιώνα. Η κεντρική του προσπάθεια ήταν να μεταφέρει τις τεχνικές παραγωγής της βιομηχανίας στην αρχιτεκτονική χωρίς να χάνεται η αισθητική ποιότητα.

Ένα σημαντικό τμήμα του έργου του αφιέρωσε ο Jean Prouvé στο σχεδιασμό επίπλων. Παράλληλα τα έπιπλά του στόχευαν όχι μόνο να είναι λειτουργικά, και υψηλής αισθητικής ποιότητας, αλλά και να μπορούν να κατασκευάζονται φθηνά. Σήμερα ακόμη είναι γνωστά και κατασκευάστηκαν σε επανέκδοση. Παράδειγμα, το "Fauteuil de Grand Repos".

Πολλοί διάσημοι αρχιτέκτονες και σχεδιαστές αναφέρονται στον Jean Prouvé σαν πρότυπο ο οποίος μέσα από το έργο του, τους ενέπνευσε. Μετάξι άλλων οι Renzo Piano, Jean Nouvel και Norman Foster.

«Είμαι ένας εργάτης που απλώς έκανε τη δουλειά του. Ήθελα να χτίσω με τα πιο σύγχρονα υλικά που μπορούσα να βρω όταν έφτιαχνα πράγματα. Αυτό μ’ ενδιέφερε. Κάθε περίοδος σημαδεύεται από τον καιρό της, αλλά σκέφτομαι καθώς μιλάμε για αρχιτεκτονική στο παρόν, εκτός από μερικές εξαιρέσεις, τίποτα δεν σημαδεύει την εποχή μας. Νομίζω ότι είναι λυπηρό και θα έπρεπε να είναι η εξαίρεση. Ότι φτιάχτηκε στο μεγαλύτερο πλήθος του είναι άσχημο, φρικτό, παραπλανητικό, πλαστογραφημένο. Γι’ αυτό νομίζω ότι είναι σοβαρό το πρόβλημα. Δεν μπορείς να πεις από τι είναι φτιαγμένα τα πράγματα. Χρησιμοποιείται οτιδήποτε αρκεί να φαίνεται σαν κάτι ήδη γνώριμο. Στο τέλος είναι μια απολογία για φορμαλισμό. Και για μένα ο φορμαλισμός είναι το αρνητικό της αρχιτεκτονικής».

Τα παραπάνω λόγια του Jean Prouvé τα άκουσα σε μια μικρή ταινία αφιερωμένη στο έργο του. Μπορεί να μας φαίνεται σκληρός στην κριτική του αλλά νομίζω ότι αυτή η στάση γίνεται καλύτερα κατανοητή αν λάβει κανείς υπόψιν του ότι μερικοί συνήθως πρωτοπόροι μιλούν με βάση το όραμά τους και τα ασυνήθιστα για την εποχή τους κριτήρια και όχι μέσα από τον συμβατική καθημερινότητα στην οποία αναπόφευκτα ζούμε. Ακόμη κι αυτό το βήμα της απελευθέρωσης από τις δεδομένες συμβάσεις, θέλει σθένος και αντοχή απέναντι στις αποτυχίες που συνεπάγονται οι πειραματισμοί και οι δοκιμές καινούριων δρόμων στους οποίους βέβαια αρνείται να μπει το μεγάλο κοινό (όλοι εμείς δηλαδή) μέχρι να ανιχνευθούν από τους τολμηρούς.